سلوک با همسر

نهاد خانواده يکي از مهم‌ترين و اصلي‌ترين ارکان جامعه بوده و تأثير شگرفي بر حيات فکري و فرهنگي و معنوي و ايماني اجتماع داشته و نقش جدي در پويايي و سرزندگي و نشاط آن دارد که اگر به شدت از آن مراقبت و مواظبت شود، زمينه‌ي دست‌يابي به سعادت حقيقي و ابدي را براي طالب حقيقي قرب حضرت حق- جلّ جلاله- فراهم مي‌سازد و از آنجايي که سالکِ عاشقِ دلداده‌ي حضرت جانان – جلّ جلاله- آرماني جز توحيد و کمال عبوديّت ندارد، بايد براي رسيدن به اين هدف غايي و نهايي، زندگي و معاشرت و تعامل خويش با همسر و ساير اعضاي خانواده‌اش را به گونه‌اي تنظيم نمايد، تا پيوند همسري که منطبق با فطرت  توحيدي و خواست محبوب ازلي و ابدي است، نردباني براي صعود و فتح قله‌هاي کمال انساني باشد و چنين آرزويي دست يافتني نخواهد بود مگر آنکه براساس معارف نوراني و کلمات حضرت حق- جل‌جلاله- و هدايت‌هاي او سُبحانَه و اولياي عظيم الشأنش – صلوات الله عليهم – روح معنويت و توحيد و عبوديت را بر همه‌ي شؤون زندگي خويش حاکم سازد.

سالک بايد با الهام از اقيانوس کران ناپيداي معارف قرآن و
عترت – عليهم السلام – با ظرافت‌هاي همسرداري آشنا شده و به مراقبه‌ي جدي از مرزهاي مقدس نهاد خانواده بپردازد و آن را از تهاجم وسوسه‌هاي شياطين جني و انسي و راهزنان طريق بندگي و عبوديت، حفظ نمايد و به اين حقيقت توجه داشته باشد که اندک غفلتي ممکن است کانون زندگي‌اش را دچار بحران کرده و نه تنها راه رسيدن به توحيد و کمال عبوديت و حيات طيّبه و وصال حضرت محبوب – جل جلاله – به رويش سد شود و در سير عبودي‌اش توقف و ايستايي ايجاد گردد، بلکه بازنده‌ي امتحانات دائمي و شبانه‌روزي در محيط زندگي‌اش شود و به وادي حرمان و انحطاط و سقوط کشيده شده و در سير نزولي قرار گيرد.

از آ‌يات الهي که اهل فکر را بايد به تدبر و انديشه وادارد آن است که ذات اقدس حضرت احديت- جل‌ جلاله- بين زوجين، مودت و رحمت را قرار داده است: (وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّهً وَرَحْمَهً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ)[۱] تا زندگي دنيايي و آخرتي آدمي به کمال مطلوب خود برسد.

 عارف واصل، حضرت علامه‌ي طباطبايي – قدس سره – که همواره حلقه‌ي بندگي خدا و غلامي حضرات معصومين- صلوات الله عليهم – را بر گوش داشت و رمز فتوحات لايُدرک و لايُوصف معنوي‌اش بود و طالبان کمال را به آن دعوت مي‌نمود، با الهام از اين آيه‌ي مبارکه مي‌فرمايد: «از روشن‌ترين و بارزترين جلوه‌گاه‌هاي مودت و رحمت، جامعه‌ي کوچک خانواده مي‌باشد»؛ «مِنْ اَجَلِّ مواردِ المَوَدَّةِ والرَّحمة، المُجْتَمعُ الْمَنْزِلي»[۲].

پس خواست حضرت حق- جل‌جلاله- آن است که خانواده، کانون مودت و رحمت باشد و از آنجايي که سالک عاشق، نمي‌تواند خواسته‌اي جز خواسته‌ي محبوبش داشته باشد، بايد با شناخت کامل موانع، آنها را از سر راه بردارد و بکوشد تا اين رحمت و مودت خدادادي که از عناصر مهم اخلاقي محسوب مي‌شود آسيبي نبيند و روز به روز تقويت شده و بر استحکام آن افزوده گردد و جلوه و ظهور بيشتري داشته باشد و محيطي شاداب و نوراني و معنوي ايجاد نمايد.